Pamiętam czasy, kiedy chodziło się przez ten tunel na skróty. No nie było tam na dole, w tej dziurze przyjemnie – fakt, ale zdecydowanie szybciej! Potem nagle pojawił się remont i oburzenie, że trzeba będzie chodzić górą, przez wiadukt. Ale ludzie się przyzwyczaili, bo ludzie się przyzwyczajają szybko. Ja zresztą tez! Często nocą wracając z pracy szedłem tamtędy, bo nie miałem wyjścia, nie chciało mi się czekać na autobus nocny numer 32.
Minęło sporo czasu odkąd zamknęli tunel na czas remontu i zaczęły pojawiać się już informacje o tym, że tunel nie zostanie wyremontowany! PKP twierdzi, że brak na to funduszy, a poza tym tunel jest za daleko od dworca i nie służy on pasażerom kolei. No tak, ale jest pod torami – wiem bezsensowne wytłumaczenie. ;D
Okej przyjąłem tą informacje spokojnie, większość ludzi podróżujących tędy piechotą, pewnie też.
Aż tu nagle, pewnego słonecznego dnia, pojawiły się One – barierki! Tak, wiem zdjęcia zrobione nocą. Ale w dzień byłem w takim szoku, że zapomniałem kliknąć.
Barierki z chłopkiem w czerwonym kółku. O nie! I co tu kryć, znowu jest jakieś utrudnienie, dla piechoty. Bo idąc od strony dworca, prawą stroną, musimy przejść na lewą, żeby po 100 metrach znowu wrócić na prawą. Ale barierki postawiło miasto, więc najpierw utrudniła nam kolej, a teraz utrudnia … nasze kochane miasto!
Chciałbym mieć takie moce urzędowe i za sprawą zwykłego, niebieskiego długopisa, podpisać dokument, który pozwala buldożerowi wjechać na ten domek i zasypać tą dziurę ziemią. Potem postawić tam chodnik i ułatwić, a nie utrudniać ludziom podróż, w tym miejscu.
No ale oczywiście znając życie, zaraz pojawiła by się jakaś instytucja, która by broniła tej budki, bo to zabytek!