Egon Franke (szermierz)

---

Kariera sportowa

Egon Franke wystąpił trzykrotnie na igrzyskach olimpijskich we florecie. W 1960 roku, na igrzyskach odbywających się w Rzymie, reprezentował drużynę, która odpadła w ćwierćfinale. Jego największym osiągnięciem był jednak złoty medal, który zdobył indywidualnie na igrzyskach olimpijskich w Tokio w 1964 roku. Był pierwszym Polakiem, który osiągnął tak spektakularny sukces w tej dyscyplinie. W tym samym roku zyskał także srebrny medal w drużynie, współpracując z Ryszardem Parulskim, Januszem Różyckim, Zbigniewem Skrudlikiem oraz Witoldem Woydą.

Kolejnym jego sukcesem stał się brązowy medal drużynowy, zdobyty podczas igrzysk olimpijskich w Meksyku w 1968 roku, gdzie jego drużyna rywalizowała w składzie z Adamem Lisewskim, Parulskim, Skrudlikiem i Woydą.

W swoim dorobku ma również osiągnięcia na mistrzostwach świata. W 1963 roku w Gdańsku zdobył brązowy medal we florecie indywidualnie, oraz był częścią drużyny mistrzów świata w szabli, która triumfowała w Buenos Aires w 1962 roku. Do tego, został wicemistrzem w florecie w Gdańsku w 1963 roku oraz czterokrotnym brązowym medalistą tej dyscypliny, z zawodów organizowanych w Turynie w 1961, Buenos Aires w 1962, Moskwie w 1966 oraz Montrealu w 1967 roku.

Franke zdobył również tytuł mistrza Polski we florecie w 1962 roku, a także wicemistrza w latach 1957 oraz 1967. W drużynowych zmaganiach trzykrotnie zdobywał tytuł mistrza Polski. Jego osiągnięcia w sporcie zostały docenione, zajmując 4. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego w 1964 roku.

Reprezentował kluby sportowe w różnych okresach swojego życia. Na początku kariery związany był z Budowlanymi Gliwice (od 1952 do 1955 roku), następnie z CWKS Warszawa (1955-1957) oraz z Piastem Gliwice, gdzie spędził lata 1957-1971.

Życie prywatne

Egon Franke, szermierz o niemałym dorobku, przyszedł na świat w Gliwicach, które w czasie jego narodzin były pod niemiecką administracją. Jego rodzina postanowiła pozostać w Polsce po zakończeniu II wojny światowej, co było spowodowane m.in. tym, że jego ojciec był niepełnosprawny i nie służył w armii. W związku z tym, Egon rozpoczynał naukę języka polskiego dopiero w wieku 10 lat.

W swoich wspomnieniach Franke podkreślał, że jako mały chłopiec uważał się za Niemca, jednak z biegiem lat jego tożsamość ewoluowała. Określał siebie najpierw jako Ślązaka, by ostatecznie zaakceptować fakt, że jest Polakiem, mimo iż nosił niemieckie imię oraz nazwisko.

Po zakończeniu kariery sportowej, w 1975 roku wraz z rodziną osiedlił się w Italii, gdzie z powodzeniem pracował jako trener, prowadząc drużynę narodową w szermierce. Choć Egon zamieszkał z żoną w Italii, nie ubiegał się o obywatelstwo włoskie, a równocześnie posiadał dom w Polsce.

Rodzina Franke również miała swoje osiągnięcia w szermierce – jego młodszy brat kontynuował tradycję i został trenerem w Brunszwiku. Egon Franke po raz drugi ożenił się z Elżbietą Franke, z domu Cymerman, która również była znaną florecistką oraz olimpijką. Z pierwszego małżeństwa miał starszego syna Witolda, który na stałe mieszka w Gliwicach, natomiast jego młodszy syn Piotr żyje i pracuje we Włoszech, gdzie również zajmuje się trenowaniem szermierzy.

---

Oceń: Egon Franke (szermierz)

---