Henryk Lipiński

---

Życiorys

Henryk Lipiński przyszedł na świat 3 listopada 1917 roku w Gliwicach, w rodzinie Izydora i Marty Szymik. Po plebiscycie oraz III powstaniu śląskim, jego rodzina przeniosła się do Katowic, gdzie uczęszczał do gimnazjum. Po zakończeniu nauki został wezwany do odbycia służby wojskowej. Został skierowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 23 Dywizji Piechoty w Katowicach, gdzie uzyskał stopień plutonowego podchorążego. Następnie wcielono go do 11 pułku piechoty, z którym wziął udział w kampanii wrześniowej, walcząc od Tarnowskich Gór aż do Tomaszowa Lubelskiego. Dzięki sprytowi uniknął niewoli i dotarł do Warszawy.

Osiedlił się w Sulejówku. Tam, jako zaprzysiężony członek Związku Walki Zbrojnej, zaangażował się w magazynowanie i gromadzenie materiałów wybuchowych oraz organizację działań dywersyjnych na linii kolejowej Rembertów–Mińsk Mazowiecki. W obawie przed aresztowaniem, przeniósł się do Warszawy. Został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy i przydzielony do III Zgrupowania AK „Konrad” jako oficer odpowiedzialny za specjalne zadania. Gdy wybuchło powstanie warszawskie, na Powiślu, objął dowództwo 2 kompanii, dowodząc obroną odcinka ul. Czerwonego Krzyża oraz placówkami na ul. Dobrej i Solcu. W momencie, gdy ówczesny dowódca, kapitan rez. Stanisław Krowacki ps. „Leonowicz”, został mianowany dowódcą straży tylnej, Lipiński przejął dowodzenie nad kompanią i wyprowadził ją do Śródmieścia. Po reorganizacji Zgrupowania, z uwagi na zmniejszenie stanu osobowego, objął też zadania oficera ds. organizacyjnych i wyżywieniowych.

Po zakończeniu powstania warszawskiego, trafił do obozów jenieckich w Niemczech, w tym do XI B/Z w Bergen-Belsen, Oflagu II D/Z Gross Born oraz Stalagu X B Sandbostel i Oflagu X C Lübeck. Po wojnie, wspólnie z ppor. rez. Kazimierzem Kazimierskim ps. „Cynik”, ppor. rez. Eugeniuszem Zakrzewskim ps. „Sveno”, ppor. rez. Tadeuszem Naglerem ps. „Teddy” oraz por. sap. rez. Kazimierzem Czyżewskim ps. „Kukułka”, został wykładowcą i kierownikiem Polskiej Szkoły Powszechnej przy obozie cywilnym dla wysiedleńców w Wahlstedt, pełniąc tę funkcję do 20 stycznia 1946 roku.

Po wojnie wrócił do Polski, angażując się w odbudowę Warszawy. W kolejnych latach uzyskał tytuł magistra inżyniera budownictwa na Politechnice Warszawskiej. Jego kariera zawodowa skupiła się na budownictwie, gdzie zajmował szereg odpowiedzialnych stanowisk, w tym zastępcy Naczelnego Dyrektora ds. Techniki i Rozwoju Zjednoczenia Budownictwa „Warszawa” oraz dyrektora Ośrodka Rozwoju Techniki i Projektowania Budownictwa „Warszawa”. W dniu 11 listopada 2004 roku, Minister Obrony Narodowej mianował go do stopnia kapitana w rezerwie.

Henryk Lipiński zmarł 26 grudnia 2011 roku. Zgodnie z ceremoniałem wojskowym, został pochowany w asyście honorowej żołnierzy batalionu reprezentacyjnego Wojska Polskiego, 30 grudnia 2011 roku. Jego miejsce spoczynku znajduje się w części katolickiej Cmentarza Prawosławnego przy ulicy Wolskiej w Warszawie (sektor 4-6-28).

Ordery i odznaczenia

Henryk Lipiński został odznaczony wieloma prestiżowymi medalami i odznaczeniami, co podkreśla jego znaczenie w historii Polski. Poniżej przedstawiamy listę jego zaszczytów:

• krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• krzyż walecznych,
• srebrny krzyż zasługi z mieczami,
• medal wojska (trzykrotnie),
• złoty krzyż zasługi,
• krzyż partyzancki,
• warszawski krzyż powstańczy,
• brązowy medal „zasłużonym na polu chwały”,
• medal za Warszawę 1939–1945,
• medal zwycięstwa i wolności 1945,
• krzyż Armii Krajowej.

Jego odznaczenia są dowodem szlachetności i oddania dla kraju.

---

Oceń: Henryk Lipiński

---