Joachim Jerzy Marx, urodzony 31 sierpnia 1944 roku w Gliwicach, to postać, która zyskała uznanie jako polski piłkarz, grający głównie na pozycji środkowego napastnika oraz obrońcy. Jego wszechstronność na boisku, a także umiejętności trenerskie, przyczyniły się do jego znaczącej kariery.
Marx był również reprezentantem Polski i na stałe wpisał się w historię polskiego sportu jako złoty medalista olimpijski z 1972 roku zdobyty w Monachium, co jest ogromnym osiągnięciem w jego karierze.
Życiorys
Joachim Marx urodził się 31 sierpnia 1944 roku w Gliwicach. Jest synem Marii i Georga (Jerzego) Marxa. Piłkarską przygodę rozpoczął w lokalnym klubie Sośnica Gliwice, a w 1959 roku, za sugestią Jerzego Klejnota, dołączył do drużyny GKS Gliwice. W tym klubie grał w niższych ligach aż do 1963 roku, kiedy to przeszedł do Gwardii Warszawa, stając się zawodnikiem pierwszoligowym.
Jego debiut w I lidze miał miejsce w meczu przeciwko Arkonii Szczecin, gdzie zdobył bramkę na wagę remisu 2:2 w przedostatniej minucie spotkania. Joachim zagrał również swój pierwszy mecz przed własną publicznością z zespołem Wisły Kraków. W swoim trzecim występie zdołał zadebiutować w lokalnych derbach przeciwko Legii Warszawa, gdzie również strzelił gola, zapewniając zwycięstwo 2:1. Warto zaznaczyć, że równolegle do kariery piłkarskiej pracował jako mechanik samochodowy u boku Janem Gawrońskim.
Pod koniec września 1963 roku, w meczu przeciwko Pogoni Szczecin, Joachim zdobył dwie bramki w ciągu zaledwie trzech minut. W całym sezonie 1963 roku zdobył 16 goli, co pozwoliło mu zająć 3. miejsce w klasyfikacji strzelców, przegrywając jedynie z Lucjanem Brychczym i Jerzym Wilimem.
Joachim Marx, jako medalista Igrzysk Olimpijskich przywiózł srebrny medal oraz grając dla Gwardii Warszawa, miał również krótki epizod w barwach Wisły Kraków. W dniu 8 maja 1966 roku, z okazji 60-lecia klubu, wystąpił w meczu przeciwko MTK Budapeszt, którym Biała Gwiazda wygrała 2:0, a Joachim wpisał się na listę strzelców, otwierając wynik spotkania.
Najlepsze chwile swojej kariery klubowej przeżywał jednak w Ruchu Chorzów, grając tam w latach 1969-1975. W tym czasie rozegrał 162 mecze w ekstraklasie, zdobywając 66 bramek. W latach 1974 i 1975 roku zdobył tytuł mistrza Polski z Ruchem, a w 1974 roku triumfował w Pucharze Polski, zdobywając dwie bramki w finale przeciwko Gwardii Warszawa.
Po zakończeniu kariery w Polsce, Marx wyemigrował do Francji, gdzie grał w klubie RC Lens w latach 1975–1979. W swoim debiucie zdobył „hat tricka” przeciwko drużynie z Lyonu. W ciągu roku zdobył bramkę w każdym domowym meczu. W swoim pierwszym sezonie zdobył 15 goli oraz jednego w Pucharze Francji, co zapewniło mu tytuł najlepszego strzelca zespołu. 9 stycznia 1976 roku, jako pierwszy polski piłkarz, wyjechał do Francji razem z rodziną.
Z klubem RC Lens wywalczył wicemistrzostwo Ligue 1 w 1977 roku, a w ciągu 131 występów zdobył 43 bramki. Karierę zakończył w 1982 roku w mniej znanym klubie US Nœux-les-Mines. Po zakończonej karierze zawodniczej, Joachim Marx założył szkółkę piłkarską w Liévin, a obecnie prowadzi szkołę piłkarską reprezentacji Francji w Lens.
Kariera reprezentacyjna
Joachim Marx, utalentowany piłkarz, rozpoczął swoją przygodę z reprezentacją w 1966 roku. Jego debiut miał miejsce w bliskiej grze przeciwko Izraelowi, gdzie zagrał od 46. minuty, zastępując Jerzego Sadka. Trzy lata później, w 1969 roku, wystąpił w trzech meczach reprezentacji, w tym w eliminacjach mistrzostw świata przeciwko Bułgarii oraz Holandii oraz w spotkaniu towarzyskim z Norwegią.
W 1970 roku, Marx zagrał w towarzyskim meczu przeciwko Irakowi, kończąc go zwycięstwem 2-0. W jednym z najsłynniejszych swoich występów zdobył klasycznego hat-tricka w meczu przeciwko Danii, co przyczyniło się do efektownego zwycięstwa 5-0. Kolejne mecze to udane występy przeciwko NRD, Irlandii i Albanii, co przyczyniło się do jego imponujących statystyk: 23 mecze w reprezentacji, w których zdobył 10 goli. Dodatkowo, zagrał cztery razy w reprezentacji olimpijskiej, zdobywając dwie bramki.
Najlepsze wrażenie na kibicach zrobił podczas meczu z Danią w Warszawie w 1970 roku, gdzie zdobył trzy bramki. Rok później, w 1972 roku, wystąpił w dwóch meczach przeciwko Bułgarii. W pierwszym przegranym meczu w Starej Zagorze zadebiutował w 23. minucie za Andrzeja Jarosika. Rewanż w Warszawie zakończył się sukcesem, gdyż Marx wpisał się na listę strzelców, zdobywając jedną z trzech bramek.
Choć nie był podstawowym zawodnikiem na Olimpiadzie w Monachium, to wystąpił w meczach przeciwko Danii i Ghanie. Niestety, choroba pokrzyżowała mu plany podczas Mistrzostw Świata w 1974 roku. 9 października 1974 roku, podczas eliminacji do mistrzostw Europy, pojawił się na boisku w meczu przeciwko Finlandii, zastępując Andrzeja Szarmacha w 74. minucie.
Po przerwie wrócił do reprezentacji 28 maja 1975 roku, zagrał drugą połowę w meczu przeciwko NRD, gdzie zdobył bramkę w 83. minucie. Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał 8 października 1975 roku, stając w obronie barw narodowych w towarzyskim spotkaniu przeciwko Włochom, które zakończyło się remisem 0:0.
Lp. | Data | Miejsce | Przeciwnik | Rezultat | Rozgrywki | Grał | Uwagi |
---|---|---|---|---|---|---|---|
1. | 3 grudnia 1966 | Jaffa | Izrael | 0-0 | towarzyski | od 46′ | – |
2. | 15 czerwca 1969 | Sofia | Bułgaria | 1-4 | el. MŚ 1970 | od 77′ | – |
3. | 27 sierpnia 1969 | Łódź | Norwegia | 6-1 | towarzyski | 90′ | – |
4. | 7 września 1969 | Chorzów | Holandia | 2-1 | el. MŚ 1970 | 90′ | – |
5. | 22 lipca 1970 | Szczecin | Irak | 2-0 | towarzyski | do 45′ | – |
6. | 2 września 1970 | Warszawa | Dania | 5-0 | towarzyski | od 46′ | – |
7. | 6 września 1970 | Rostock | NRD | 0-5 | towarzyski | 90′ | – |
8. | 23 września 1970 | Dublin | Irlandia | 2-0 | towarzyski | 90′ | – |
9. | 14 października 1970 | Chorzów | Albania | 3-0 | el. ME 1972 | 90′ | – |
10. | 17 listopada 1971 | Hamburg | RFN | 0-0 | el. ME 1972 | 90′ | – |
11. | 5 grudnia 1971 | Izmir | Turcja | 0-1 | el. ME 1972 | 90′ | – |
12. | 16 kwietnia 1972 | Stara Zagora | Bułgaria | 1-3 | el. IO 1972 | od 23′ | – |
13. | 7 maja 1972 | Warszawa | Bułgaria | 3-0 | el. IO 1972 | od 83′ | – |
14. | 10 maja 1972 | Poznań | Szwajcaria | 0-0 | towarzyski | do 61′ | – |
15. | 30 sierpnia 1972 | Ratyzbona | Ghana | 4-0 | IO 1972 | od 46′ | – |
16. | 3 września 1972 | Ratyzbona | Dania | 1-1 | IO 1972 | do 45′ | – |
17. | 9 października 1974 | Warszawa | Finlandia | 3-0 | el. ME 1976 | od 74′ | – |
18. | 28 maja 1975 | Halle | NRD | 2-1 | towarzyski | od 46′ | – |
19. | 24 czerwca 1975 | Seattle | Stany Zjednoczone | 4-0 | towarzyski | 90′ | – |
20. | 6 lipca 1975 | Montreal | Kanada | 8-1 | towarzyski | 90′ | – |
21. | 9 lipca 1975 | Toronto | Kanada | 4-1 | towarzyski | do 45′ | – |
22. | 8 października 1975 | Łódź | Węgry | 4-2 | towarzyski | 90′ | – |
23. | 26 października 1975 | Warszawa | Włochy | 0-0 | el. ME 1976 | od 59′ | – |
Sukcesy
Klubowe
Joachim Marx, znany z fenomenalnych umiejętności piłkarskich, osiągnął znaczący sukces w barwach Ruchu Chorzów. W latach 1974 oraz 1975 jego drużyna zdobyła mistrzostwo Polski, co stanowiło dowód na wysoką formę i zasługi tego znakomitego zawodnika. Ponadto, w 1975 roku, zespół triumfował także w Pucharze Polski, co jeszcze bardziej potwierdziło jego umiejętności na krajowej scenie piłkarskiej.
Reprezentacyjne
W aspekcie reprezentacyjnym, Joachim Marx zdobył złoty medal podczas letnich igrzysk olimpijskich w 1972 roku, co było ogromnym osiągnięciem w jego karierze. Ten sukces ukazuje nie tylko jego indywidualny talent, ale także wkład w drużynowe osiągnięcia polskiego futbolu na międzynarodowej arenie.
Pozostali ludzie w kategorii "Sport i rekreacja":
Włodzimierz Lubański | Józef Gałeczka | Andrzej Buncol | Jerzy Krasówka | Stefan Florenski | Elżbieta Makowska-Florczyk | Małgorzata Rosiak | Lukas Podolski | Danuta Polewska | Jan Biegański (piłkarz) | Damian Kallabis | Wojciech Kędziora | Bartosz Tarachulski | Joachim Krajczy | Dawid Burzawa | Jan Górny (bokser) | Witold Plutecki | Piotr Werner (sędzia piłkarski) | Ryszard Brysiak | Adam WierciochOceń: Joachim Marx