Stefan Florenski

---

Kariera klubowa

Florenski, jako młody chłopak w okresie II wojny światowej, miał rzekomo brać udział w treningach w niemieckim zespole Germania, który znajdował się w Sośnicy. Po zakończeniu działań wojennych, w 1946 roku, rozpoczął swoje treningi w klubie Orzeł Sośnica, który później przyjął nazwę Górnika. W tej drużynie występował na pozycji napastnika, gdzie zdołał zdobyć wiele goli. W 1956 roku Florenski otrzymał propozycję gry w zespole, który awansował do ekstraklasy, Górniku Radlin.

W tym szczególnym roku drużyna z Sośnicy, grając w klasie A, rozegrała mecz towarzyski przeciwko beniaminkowi I ligi, Górnikowi Zabrze, który zakończył się wynikiem 0:8. To właśnie po tym spotkaniu uwagę Florenskiego zwrócił trener zabrzan, Augustyn Dziwisz. Jednak prezes klubu sośnickiego, Władysław Lubański, ojciec Włodzimierza, nie zgadzał się na transfer, obawiając się, że młody piłkarz może wpaść w złe towarzystwo. Ostatecznie, pod jego wpływem, Florenski podpisał wstępny kontrakt z drużyną drugiej ligi, czyli Piastem Gliwice. Mimo protestów, działacze z Zabrza nie poddali się i obiecali mu miejsce w podstawowej jedenastce w zespole, co ostatecznie przekonało go do transferu.

Florenski miał zastąpić w składzie starszego od siebie o pięć lat piłkarza, Antoniego Franosza. Debiut w nowym klubie zaliczył 17 marca 1957 roku, grając w meczu 1/8 finału Pucharu Polski z Lechią Gdańsk, który zakończył się zwycięstwem 3:0. W ciągu piętnastu sezonów reprezentowania barw Górnika, Florenski zdobył dziewięć tytułów mistrza Polski (1957, 1959, 1961, 1962/63, 1963/64, 1964/65, 1965/66, 1966/67, 1970/71), co czyni go rekordzistą w tej kategorii rozgrywek. Poza tym, dwukrotnie zdobył tytuł wicemistrza (1962, 1968/69) oraz czterokrotnie stawał na podium jako brązowy medalista (1958, 1960, 1967/68, 1969/70).

Dodatkowo, wielokrotnie sięgał po Puchar Polski, wygrywając go pięć razy (1964/65, 1967/68, 1968/69, 1969/70, 1970/71), natomiast jego zespół przegrywał w finale trzykrotnie (1956/57, 1961/62, 1965/66). Uczestniczył także w finale Pucharu Zdobywców Pucharów w 1970 roku, gdzie górnicy przegrali z Manchesterem City 1:2, oraz w 1963 roku rozegrał mecz finałowy Interligi o Puchar Ameryki z West Ham United (pierwszy mecz 1:1, rewanż przegrany 0:1). Po raz ostatni zaszczycił boisko w barwach Górnika 15 listopada 1970 roku, grając w meczu ligowym przeciwko ROW Rybnik, gdzie padł wynik 0:1.

Jako obrońca, Florenski prezentował znakomity poziom. Cechowały go celne i długie wykopy z obu nóg, szybkość, dobra technika gry głową oraz znakomita orientacja. Jego umiejętności wślizgu były niezwykle czyste technicznie, zawsze starał się atakować piłkę, a nie nogi rywala. Stworzył zgrany duet stoperów z Stanisławem Oślizłą. Na poziomie I ligi rozegrał 258 spotkań, zdobywając dwie bramki. W Pucharze Polski wystąpił 38 razy, a w rozgrywkach UEFA zagrał 26 meczów. Łącznie dla Górnika rozegrał 337 oficjalnych spotkań, co plasuje go na czwartym miejscu w klubowej klasyfikacji wszech czasów, za Zygfrydem Szołtysikiem (512 gier), Oślizłą (404) i Erwinem Wilczkiem (400). Jest najstarszym w historii mistrzem Polski w barwach Górnika; w momencie zdobycia tytułu w 1971 roku miał 37 lat, a przez długi czas był także najstarszym zawodnikiem klubu. Jak się okazało, Bayer 04 Leverkusen oraz Werder Brema starały się o jego transfer, ale Florenski nie zdecydował się na zmianę ligi.

W trakcie swojej kariery zdarzały się mu również kontrowersje. W maju 1969 roku w meczu wyjazdowym na Stadionie Śląskim z GKS Katowice, który był przerwany w 81. minucie przy stanie 1:2, doszło do zamieszania pomiędzy zawodnikami Górnika a sędzią Bogdanem Hirschem. W trakcie tego zajścia Włodzimierz Lubański szturchnął sędziego, co doprowadziło do przerwania meczu. Florenski, starając się chronić młodszego kolegę, bronił go przed karą, ale stał się obiektem oskarżeń. Krajowa federacja pierwotnie zawiesiła go na dwa lata, lecz powrócił do gry we wrześniu, kiedy Lubański wyjawił całą prawdę działaczom.

Na początku 1971 roku, krótko występował w Górniku Wesoła, a w kwietniu tego samego roku, po fuzji kilku klubów, powstał nowy zespół, GKS Tychy, w którym bronił barw na trzecim poziomie rozgrywkowym do 1973 roku. W tym roku drużyna awansowała na zaplecze ekstraklasy, co skłoniło Florenskiego do zakończenia kariery piłkarskiej.

Od 1972 roku Florenski rozpoczął pracę w zabrzańskim Górniku jako asystent trenera, współpracując najpierw z Janem Kowalskim, później z Gyulą Szücsem oraz Teodorem Wieczorkiem. Samodzielnie prowadził swoją macierzystą drużynę, Sośnicę Gliwice, w przeszłości znanej jako Orzeł i Górnik.

Kariera międzynarodowa

Florenski swoją karierę międzynarodową rozpoczął na boisku, debiutując w reprezentacji Polski, której trenerami byli Henryk Reyman oraz Feliks Dyrda. Miało to miejsce 29 września 1957 roku, podczas towarzyskiego spotkania z Bułgarią, które zakończyło się remisem 1:1. Po tym debiucie, zawodnik wziął udział w trzech fatalnych dla Polaków meczach eliminacyjnych do Mistrzostw Świata 1958, w tym w niezwykle emocjonującym spotkaniu z ZSRR, które udało się wygrać 2:1 na Stadionie w Chorzowie.

Florenski otrzymał powołanie na igrzyska olimpijskie 1960, które odbyły się w Rzymie. Niestety, w trakcie sparingu z lokalnym drużyną klubową, doznał poważnej kontuzji, łamiąc nogę, co uniemożliwiło mu udział w tym prestiżowym turnieju. W miejsce Florenskiego na igrzyskach wystąpił Henryk Grzybowski.

Po tym incydencie, zawodnik zniknął z reprezentacyjnych kadr przez długi czas, co było skutkiem jego konfliktów z władzami PZPN. Spory dotyczyły różnych przejawów traktowania piłkarzy, w tym braku przydziału butów marki Adidas, co doprowadziło do tego, że po otrzymywaniu kolejnych powołań, Florenski systematycznie wysyłał zwolnienia lekarskie. Na kolejny występ w kadrze, który okazał się ostatnim, zdecydował się dopiero w 1968 roku, kiedy biała-czerwona drużyna zmierzyła się z Irlandią, wygrywając mecz 1:0. W sumie Florenski reprezentował Polskę w jedenastu meczach, z czego osiem to spotkania towarzyskie, a trzy to eliminacje do mistrzostw świata.

Życie prywatne

Stefan Florenski, pochodzący z Sośnicy, dzielnicy Gliwic, był osobą, której życie osobiste było pełne znaczących wydarzeń. Wychował się w górniczej rodzinie, w której nie panowały tradycje sportowe. Jego wykształcenie to technik-górnik, a dodatkowo posiadał uprawnienia instruktora piłki nożnej. W młodości pracował przy transporcie węgla w kopalni Sośnica, co na pewno miało wpływ na jego późniejsze życie zawodowe i sportowe.

Jego pasja do sportu była niezwykle ważna. Nosił pseudonim Florek, który znała cała społeczność. W 1958 roku ożenił się z Marianną, z którą stworzył rodzinę, mając córkę Zuzannę oraz syna. W uznaniu długoletniego pożycia, w 2008 roku, razem z małżonką został odznaczony Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie. Warto również wspomnieć, że w reprezentacji Polski juniorów występował jego siostrzeniec, Werner Wieczorek.

W 1981 roku, tuż przed ogłoszeniem stanu wojennego w Polsce, wyjechał z rodziną do Niemiec Zachodnich, aby odwiedzić matkę. Ostatecznie postanowił tam osiedlić się na stałe, zamieszkując w Hamm, gdzie osiedliło się wielu Ślązaków. Krótkotrwale szkolił młodzież w lokalnym klubie sportowym, lecz jednocześnie pracował przez pięć lat jako operator maszyny w kopalni węgla kamiennego.

Na emeryturę przeszedł w 1986 roku, co zakończyło jego aktywną karierę zawodową. W 2011 roku został oficjalnym ambasadorem Górnika Zabrze, co podkreśliło jego związki z piłką nożną. Wystąpił również w dwóch dokumentach filmowych: „O krok od pucharu – Górnik Zabrze 1969/1970” (2012) oraz „Ostatni mecz Ernesta Pohla” (2013), które ukazały istotne momenty w historii klubu.

W ostatnich latach swojego życia Florenski zmagał się z chorobą, co niestety wpłynęło na jego kontakt z otoczeniem. Zmarł w wieku 86 lat, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo zarówno w rodzinie, jak i w świecie sportu.

Statystyki

Klubowe

Statystyki klubowe Stefana Florenskiego przedstawiają bogate osiągnięcia w różnych rozgrywkach. Poniższa tabela ukazuje szczegółowe dane dotyczące meczów, bramek oraz klasyfikacji w lidze krajowej oraz europejskiej.

Nazwa Klubu	Rok	Kategoria	Liga Krajowa		Puchar Krajowy		Puchar Europy		Inne Wydarzenia		Razem
			Liczba Meczów	Liczba Bramkek	Liczba Meczów	Liczba Bramkek	Liczba Meczów	Liczba Bramkek	Liczba Meczów	Liczba Bramkek	Liczba Meczów	Liczba Bramkek
Górnik Zabrze	1957	I liga	19	0	4	0	—		—		23	0
	1958	I liga	22	0	—		—		—		22	0
	1959	I liga	17	0	—		—		—		17	0
	1960	I liga	4	0	—		—		—		4	0
	1961	I liga	15	0	—		2	0	4	0	21	0
	1962	I liga	14	0	5	0	—		—		19	0
	1962/1963	I liga	24	0	4	0	—		—		28	0
	1963/1964	I liga	25	1	0	0	4	0	6	0	35	1
	1964/1965	I liga	25	1	5	0	3	0	—		33	1
	1965/1966	I liga	24	0	4	0	3	0	—		31	0
	1966/1967	I liga	9	0	0	0	2	0	5	0	16	0
	1967/1968	I liga	22	0	5	0	6	0	—		33	0
	1968/1969	I liga	20	0	6	0	—		—		26	0
	1969/1970	I liga	14	0	4	0	5	0	—		23	0
	1970/1971	I liga	4	0	1	0	1	0	—		6	0
	Łącznie		258	2	38	0	26	0	15	0	337	2

Międzynarodowe

W międzynarodowych rozgrywkach Florenski również pozostawił trwały ślad w historii. Tabela poniżej ilustruje statystyki meczów w reprezentacji Polski, a dodatkowa tabela szczegółowo przedstawia wyniki poszczególnych spotkań.

Reprezentacja Polski
Rok	Liczba meczów	Liczba goli
1957	4	0
1958	5	0
1959	1	0
1968	1	0
Suma	11	0

Reprezentacja Polski
Lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Wynik	Rodzaj rozgrywek
1	29.09.1957	Sofia, Bułgaria	Bułgaria	1:1	mecz towarzyski
2	20.10.1957	Chorzów, Polska	Związek Radziecki	2:1	eliminacje MŚ 1958
3	03.11.1957	Warszawa, Polska	Finlandia	4:0	eliminacje MŚ 1958
4	24.11.1957	Lipsk, Niemcy Wschodnie	Związek Radziecki	0:2	eliminacje MŚ 1958
5	11.05.1958	Chorzów, Polska	Irlandia	2:2	mecz towarzyski
6	25.05.1958	Kopenhaga, Dania	Dania	2:3	mecz towarzyski
7	28.06.1958	Rostock, Niemcy Wschodnie	Niemcy Wschodnie	1:1	mecz towarzyski
8	14.09.1958	Chorzów, Polska	Węgry	1:3	mecz towarzyski
9	05.10.1958	Dublin, Irlandia	Irlandia	2:2	mecz towarzyski
10	20.05.1959	Hamburg, Niemcy Zachodnie	Niemcy Zachodnie	1:1	mecz towarzyski
11	30.10.1968	Chorzów, Polska	Irlandia	1:0	mecz towarzyski

Sukcesy

Stefan Florenski to postać, która zapisała się na kartach historii polskiego futbolu nie tylko swoimi umiejętnościami na boisku, ale także niezliczonymi sukcesami w różnych rozgrywkach. Jego dotychczasowe osiągnięcia są imponujące i zasługują na szczegółowe przedstawienie.

• Górnik Zabrze – Mistrz I ligi: 1957, 1959, 1961, 1962/63, 1963/64, 1964/65, 1965/66, 1966/67, 1970/71,
• I liga Wicemistrz: 1962, 1968/69,
• I liga Trzecie miejsce: 1958, 1960, 1967/68, 1969/70,
• Puchar Polski Zwycięstwo: 1964/65, 1967/68, 1968/69, 1969/70, 1970/71,
• Puchar Polski Finał: 1956/57, 1961/62, 1965/66,
• Puchar Europy Ćwierćfinał: 1967/68,
• Puchar Zdobywców Pucharów Finał: 1969/70,
• Puchar Zdobywców Pucharów Ćwierćfinał: 1970/71,
• International Soccer League Finał: 1963,
• GKS Tychy – III liga Awans do II ligi: 1972/73.

W każdym z tych sukcesów widać determinację i talent Florenskiego, które przyczyniły się do rozwoju nie tylko jego kariery, ale również całego polskiego futbolu.

---

Oceń: Stefan Florenski

---