Leon Głogowski

---

Życiorys

Leon Głogowski, niezwykle zasłużona postać, rozpoczął swoją aktywność jako harcerz w Szobiszowicach. Jego zaangażowanie obejmowało kolportaż wydawnictw oraz uczestnictwo w pracy plebiscytowej. W trakcie III powstania śląskiego, zajął się posługą kuriera, co świadczy o jego oddaniu sprawie narodowej. Po ukończeniu gimnazjum w Gliwicach w 1928 roku, podjął studia medyczne, które najpierw realizował w Greifswaldzie, a od 1929 roku na uniwersytecie we Wrocławiu. W okresie studiów, dołączył do Związku Polaków w Niemczech (ZPwN), co było dla niego ważnym krokiem w kierunku aktywizmu społecznego.

Głogowski zakończył studia w 1934 roku i uzyskał licencję lekarską po odbyciu rocznego stażu, a w 1938 roku obronił pracę doktorską z zakresu nauk medycznych. Po osiedleniu się w Opolu, wzmocnił polskie struktury studenckie, będąc przewodniczącym związku polskich studentów i absolwentów Uniwersytetu Wrocławskiego, a także zarządzał polskim chórem. Tuż przed wybuchem II wojny światowej, był asystentem w miejskim szpitalu w Gliwicach, ale w styczniu 1939 roku, z powodu zakazu praktyki medycznej w Rzeszy, zmuszony był wyjechać do Polski. Wówczas rozpoczął starania o nostryfikację swojego niemieckiego dyplomu na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego, jednak wstrzymano je z powodu wybuchu wojny.

W 1939 roku, Głogowski podjął pracę w szpitalu psychiatrycznym w Rybniku. Po kontakcie z poznańskim uniwersytetem w sprawie odbioru dokumentów, zobowiązano go do podpisania Volkslisty w zamian za formalności. Wkrótce potem stracił pracę w Rybniku, a w maju 1940 roku, aresztowało go Gestapo, co doprowadziło do jego deportacji do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau (numer obozowy 1281). W obozie, przydzielono go najpierw do pracy jako urzędnik w obozowym szpitalu, a później jako lekarza-więźnia oraz sanitariusza w Birkenau. Wyjątkowym incydentem była jego odmowa wykonania rozkazu obozowego lekarza Siegfrieda Schwela, dotyczącego wstrzykiwania więźniom fenolu.

Zwolniony z obozu w grudniu 1942 roku na skutek petycji dostarczonej przez śląskich lekarzy oraz pogarszającego się stanu zdrowia, Głogowski został kierownikiem szpitala hutniczego w Siemianowicach Śląskich. W 1943 roku, po zwolnieniu, przyjął angaż jako asystent lekarza na oddziale wewnętrznym w katowickim Wełnowcu. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, na stałe pozostał w szpitalu, gdzie nadzorował działalność oddziału. Tam też uzyskał walidację swoich uprawnień lekarskich na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1955 roku specjalizację w zakresie chorób wewnętrznych I stopnia, a w 1963 roku – II stopnia. Swoją zawodową karierę związał z Katowicami, obejmując kierownicze stanowiska w przychodniach oraz poradniach medycyny pracy na Wełnowcu. Pracował również dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Katowickiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego oraz Głównego Instytutu Górnictwa.

Głogowski był także aktywnym członkiem Polskiego Czerwonego Krzyża, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację oraz Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. W latach 1965-1970 prowadził publikacje swoich wspomnień na łamach Przeglądu Lekarskiego – Oświęcim, w których dzielił się refleksjami z pobytu i pracy w Auschwitz.

W uznaniu swych niezłomnych zasług, Leon Głogowski był wielokrotnie odznaczany, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Śląskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką Za Wybitną Służbę Medyczną, a także odznakami honorowymi Polskiego Czerwonego Krzyża II, III i IV stopnia. Ponadto, otrzymał Odznakę Byłego Członka Związku Polaków w Niemczech, Honorową Odznakę „Harcerskiej Służby Ziemi Śląskiej” oraz Odznakę 1000-lecia Państwa Polskiego.

---

Oceń: Leon Głogowski

---