Wilhelm Kubsz

---

Życiorys

Wilhelm Kubsz, pochodzący z zasłużonej rodziny górnośląskiej, swoją młodość spędził w otoczeniu tradycji i wartości, które kształtowały jego przyszłe życie. Jego ojciec, angażując się w pracę jako kolejarz, brał udział w powstaniach śląskich, co wpływało na patriotyczne postawy Wilhelma. W 1914 roku rodzina osiedliła się w Wodzisławiu Śląskim, gdzie ukończył naukę w szkole podstawowej. W kolejnych latach zdecydował się na dalsze kształcenie i rozpoczął studia w seminarium duchownym oblatów w Lublińcu.

Po okresie nauki przystąpił do nowicjatu Zgromadzenia Oblatów Misjonarzy Maryi Niepokalanej w Markowicach. Kontynuował kształcenie, zdobywając wiedzę z zakresu filozofii w Krobi oraz teologii w Obrze, równocześnie zdobywając kwalifikacje technika dentystycznego. W czerwcu 1936 roku przyjął święcenia kapłańskie, rozpoczynając pracę jako ekonom w Seminarium Duchownym w Obrze, a następnie jako wikary w Łuninie na Polesiu.

Losy Wilhelma uległy zmianie po 17 września 1939 roku, kiedy to objął stanowisko wikariusza pod opieką dziekana Poczobucia-Odlanickiego. Odpowiadał za parafię w Puziczach koło Baranowicz, a jego życie niebawem wplątuje się w kwestie wojenne. Z powodu zagrożenia aresztowaniem przez niemieckie władze, dołączył do oddziału partyzantów radzieckich pod dowództwem płk. Wasiliewa. Przy formacji 1 Dywizji Piechoty im. Generała Tadeusza Kościuszki, został kapelanem, a jego zasługi zostały docenione, gdy Zygmunt Berling awansował go na majora.

W czasie działalności wojskowej posiadał uprawnienia delegata apostolskiego w ZSRR. Po utworzeniu 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych, stanął na czele duchowej opieki jako dziekan. Redagował katolicki dodatek do miesięcznika „Żołnierz Wolności”, zatytułowany „Bóg i Ojczyzna”. W trakcie uroczystości w Katyniu 30 stycznia 1944 roku, podczas żałobnych obchodów, wygłosił kazanie, które uznawane jest za punkt zwrotny w artykulacji prawdy o zbrodni katyńskiej, ujawniając sprawstwo Niemców w tym morderstwie.

Po wojnie, w 1944 roku, objął funkcję dziekana Armii Polskiej na terenie ZSRR i brał udział w walkach na ziemiach polskich. W styczniu 1945 roku, z powodu konfliktu z generałem Rolą-Żymierskim, został zwolniony ze służby wojskowej oraz pozbawiony odznaczeń. Udzielał się w kościele garnizonowym w Lublinie, a jego następcą był ks. płk Stanisław Warchałowski związany z parafią cywilno-wojskową pw. Niepokalanego Poczęcia NMP.

W obliczu prześladowań, postanowił się ukrywać w Górach Świętokrzyskich, gdzie ponownie podjął życie zakonne, przyjmując imię Franciszek Kopiec w klasztorze na Świętym Krzyżu. Po pewnym czasie przeniósł się do Poznania, a następnie pełnił funkcję misjonarza ludowego w Gdańsku. W latach 1957–1964 był proboszczem w Laskowicach, w województwie kujawsko-pomorskim. Jego droga prowadziła go później do Wrocławia, gdzie od 1964 roku działał jako kapelan oraz proboszcz kościoła garnizonowego św. Elżbiety.

W latach 1969-1972 piastował urząd proboszcza parafii garnizonowej św. Kazimierza Królewicza w Katowicach, a w okresie 1972-1978 był proboszczem garnizonu oraz parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze.

Wilhelm Kubsz odszedł z tego świata w Jeleniej Górze i został pochowany na cmentarzu komunalnym. W 1993 roku, Rada Miejska Jeleniej Góry oddała mu hołd, nadając imię kapelana jednej z ulic w okolicy dawnego kościoła garnizonowego. Jego życie pełne było zasług, ozdobione m.in. Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Grunwaldu, Orderem Wojny Ojczyźnianej II klasy oraz Krzyżem Walecznych, a pośmiertnie także Krzyżem Virtuti Militari IV klasy.

---

Oceń: Wilhelm Kubsz

---