Filip Sieroń, urodzony 15 kwietnia 1898 w Sośnicy, był znanym polskim działaczem, który odegrał istotną rolę w ruchu robotniczym oraz górniczym. Jego życie zakończyło się 28 lutego 1973 w Zabrzu, gdzie pozostawił po sobie znaczący ślad w historii regionu.
Jako działacz, Sieroń angażował się w wiele inicjatyw mających na celu wspieranie pracowników i poprawę warunków ich pracy. Jego zaangażowanie oraz działalność są świadectwem walki o prawa górników i robotników w Polsce.
Życiorys
Filip Sieroń to postać wywodząca się z Górnego Śląska, związana z ruchem robotniczym oraz działalnością minimum od czasów I wojny światowej. Był synem Wawrzyńca Sieronia oraz Joanny z Włóków. W 1912 roku zakończył naukę w szkole powszechnej i rozpoczął pracę w hucie „Reden” w Zabrzu. Już po dwóch latach, widząc realia swojej epoki, zdecydował się na karierę w górnictwie, stając się górnikiem w kopalni „Guido”.
W 1917 roku został wcielony do armii niemieckiej, a jego losy zaprowadziły go na front francuski. Po zakończeniu działań wojennych w 1918 roku, w obliczu kryzysu politycznego, związał się z ruchem lewicowym, stając się członkiem Związku Spartakusa, a następnie Komunistycznej Partii Niemiec. Po powrocie do pracy w kopalni w 1919 roku, Sieroń stał się aktywnym działaczem Centralnego Związku Górników na Górnym Śląsku. W 1920 roku dołączył także do Freie Arbeiten-Union Deutschlands oraz Komunistycznej Partii Górnego Śląska, działał w niej aż do 1921 roku.
W 1924 roku przeszedł do pracy w kopalni „Delbrück” (obecnie „Makoszowy”), gdzie przez rok piastował funkcję sekretarza komórki Komunistycznej Partii Niemiec. Rok 1925 przyniósł mu wybór do Rady Zakładowej z listy wolnych związków zawodowych, a jednocześnie objął stanowisko sekretarza Komitetu Miejskiego w Zabrzu. W radzie miejskiej działał przez dwie kadencje, angażując się m.in. w prace komisji dotyczących mieszkań oraz kultury fizycznej.
Sieroń był również zaangażowany w działalność Komunistycznej Partii Niemiec, pełniąc funkcję kierownika Wydziału Zawodowego w Komitecie Okręgowym tej partii od 1927 roku przez najbliższe pięć lat. Nie ograniczał się jednak tylko do polityki. Aktywnie uczestniczył w organizacjach takich jak Roter Frontkämpferbund, Internationale Rote Hilfe oraz Deutscher Freidenkerbund. W 1930 roku bez skutku ubiegał się o mandat w Reichstagu, jednak już w 1931 roku odegrał kluczową rolę w organizacji wielkiego strajku górników w Zabrzu i Bytomiu. Po wydarzeniach tego strajku stracił pracę i współorganizował Einheitsverband der Bergarbeiter Deutschlands, prowadząc przez dwa lata oddział w Zabrzu.
W obliczu rosnącego zagrożenia ze strony reżimu nazistowskiego, Sieroń współpracował z Komunistyczną Partią Polski oraz uczestniczył w Antyfaszystowskim Kongresie Niemiecko-Polskim, odbywającym się 29 stycznia 1933 roku w Gliwicach. W marcu tego samego roku został aresztowany i osadzony w więzieniach w Zabrzu, Gliwicach oraz Berlinie, a następnie przeniesiony do Sonnenburga, skąd wyszedł na wolność we wrześniu 1933 roku. Pomimo swojej niepodległości politycznej, pozostał bezrobotny i pod continued surveillance.
Po kolejnym aresztowaniu w 1936 roku Filip Sieroń stanął przed sądem, w wyniku oskarżeń o zdradę stanu otrzymując karę 15 miesięcy więzienia, którą odbywał w Świdnicy, a następnie w obozie w Lichtenburgu, a później w Buchenwaldzie. Po zwolnieniu 28 kwietnia 1940 roku, Sieroń wrócił do Zabrza, gdzie ponownie zaczął pracować w kopalni „Königin Luise” (po 1945 „Zabrze”), wchodząc w skład konspiracyjnych grup antynazistowskich.
Jego życie polityczne nabrało nowego wymiaru po zajęciu Górnego Śląska przez Armię Czerwoną, kiedy to zgłosił się do zabezpieczania zakładów pracy i pracy w komendanturze. Należał do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) i uczestniczył w budowie nowych komórek partyjnych, a w grudniu 1945 roku został delegatem na I Zjazd PPR. Po powrocie z tego wydarzenia zasiadał w Egzekutywie Komitetu Miejskiego PPR w Zabrzu oraz Komitetu Wojewódzkiego w Katowicach.
W późniejszych latach Sieroń pełnił różne funkcje we władzach związkowych, a jego działalność w Centralnym Związku Zawodowym Górników przyczyniła się do zmiany jego nazwy na Związek Zawodowy Górników. Przewodniczył Radzie Zakładowej kopalni „Zabrze-Wschód” oraz zasiadał w Miejskiej Radzie Związków Zawodowych. W 1946 roku ukończył Oficerską Szkołę Polityczną w Łodzi i stał się znaczącą postacią w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).
W 1958 roku przeszedł na emeryturę, jednak wciąż pozostawał aktywnym działaczem partyjnym. Zasiadał w Egzekutywie Komitetu Miejskiego PZPR oraz przyczynił się do działalności Komisji Historii Ruchu Zawodowego. Do 1967 roku był członkiem Zarządu Głównego ZZG. Co więcej, w 1948 roku Sieroń został pierwszym prezesem Klubu Górnik Zabrze, co ukazuje jego zaangażowanie w społeczność lokalną oraz boje o prawa górników.
Odznaczenia
Filip Sieroń otrzymał liczne odznaczenia, które odzwierciedlają jego wkład w życie społeczne i zawodowe.
- Order Sztandaru Pracy I i II kl,
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
- "14 grudnia 1948 r. Został założony klub Górnik Zabrze" Nowa Historia, Interia.pl
- Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL, Biuletyn Informacji Publicznej IPN
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Witold Janowicz | Katarzyna Kuczyńska-Budka | Stanisław Cygnarowski | Piotr Sarré | Renata Zajączkowska | Jarosław Wieczorek | Włodzimierz Julian Korab-Karpowicz | Alojzy Melich | Zygmunt Frankiewicz | Agnieszka Rupniewska | Franciszek Ciupka | Paweł Chrupek | Marek Widuch | Franciszka Galbierz-Krośniak | Konrad Kolszewski | Stanisława Mizdra | Karol Cebula | Maciej Konieczny | Marek Kempski | Wojciech BożekOceń: Filip Sieroń