Włodzimierz Julian Korab-Karpowicz

Polityka i administracja

Włodzimierz Julian Korab-Karpowicz, urodzony 24 października 1953 roku w Gliwicach, to postać o wielkim znaczeniu w polskiej nauce. Jest znanym filozofem, który specjalizuje się w historii myśli politycznej, a jego wiedza obejmuje również dziedzinę politologii.

Warto wspomnieć, że Korab-Karpowicz pełnił także funkcję byłego wiceprezydenta Gdańska, co stanowi istotny element jego kariery zawodowej oraz społecznej roli w Polsce.

Życiorys

Rodzina

Dziadek Włodzimierza Juliana Korab-Karpowicza, Jan Kazimierz Korab-Karpowicz, pełnił doniosłą rolę, będąc sędzią Sądu Okręgowego w Białymstoku oraz prezesem oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Po zakończeniu II wojny światowej, z powodu niefortunnych zdarzeń, nie był w stanie kontynuować swojej kariery. Karpowicze herbu Korab stanowią część polskiego szlachectwa. Ze względu na antyszlacheckie represje po wojnie, ojciec Włodzimierza, Zbigniew, zmienił nazwisko z „Korab-Karpowicz” na „Karpowicz” w czasie studiów na Politechnice Warszawskiej. Dopiero w 1990 roku Włodzimierz przywrócił pierwotną formę nazwiska. Jego matka, Danuta z Millerów, herbu Pomian, była córką Lucjana Millera, inżyniera chemika i oficera w stopniu kapitana, który pracował dla Ministerstwa Spraw Wojskowych, a także wykładał na przedwojennej Wyższej Szkole Intendentury w Warszawie. Wiesław Miller, wuj Włodzimierza, działał w Kedywie i zginął w trakcie powstania warszawskiego. Wiceadmirał Jerzy Świrski był ojcem chrzestnym jego matki. Włodzimierz jest żonaty z Katarzyną i ma troje dzieci.

Wykształcenie i działalność naukowa

Włodzimierz to absolwent gdańskich szkół, gdzie rozpoczął swoją edukację w Szkole Podstawowej nr 35 w Gdańsku-Oliwie, a później uczęszczał do V Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Gdańsku-Oliwie oraz do I Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sopocie, gdzie w 1972 roku zdał egzamin maturalny. W 1977 roku uzyskał dyplom inżyniera na Politechnice Gdańskiej, gdzie studiował elektronikę. Kolejnym krokiem w jego edukacji były studia filozoficzne, które rozpoczął na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w 1978 roku. Po trudnych wydarzeniach powiązanych ze stanem wojennym ukończył studia w 1987 roku na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie. W 1999 roku bronił doktoratu z filozofii na Uniwersytecie Oksfordzkim, pisząc pracę na temat myśli presokratejskiej w kontekście Martina Heideggera. W roku 2009 uzyskał tytuł Associate Professor, a w 2014 roku zrealizował habilitację w zakresie filozofii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jego osiągnięcia naukowe zostały docenione poprzez stypendium naukowe Lady Davis Fellowship Trust na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie w 2019 roku.

Włodzimierz jest również inicjatorem i przewodniczącym Rady Programowej Pierwszego Kongresu Filozofii Polskiej, który odbył się w pałacu w Orli koło Koźmina Wielkopolskiego w dniach 24–25 września 2020 roku. Tematyka kongresu skupiała się na odkrywaniu polskiej myśli filozoficznej w kontekście filozofii innych krajów. Swoje zainteresowania w tym zakresie kontynuował jako współorganizator kolejnych kongresów. W 2020 roku zdobył tytuł Osobowości Roku w kategorii Nauka, zarówno w województwie śląskim, jak i w Polsce.

Jego badania koncentrują się na filozofii politycznej i społecznej, historii myśli politycznej oraz teorii stosunków międzynarodowych. Jest autorem licznych publikacji naukowych, w tym artykułów w znanych encyklopediach takich jak The Internet Encyclopedia of Philosophy czy The Stanford Encyclopedia of Philosophy. W swoich pracach korzysta z pseudonimu W. Julian Korab-Karpowicz.

Działalność społeczna i polityczna

Włodzimierz był jednym z założycieli Samorządu Studentów Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a w latach 1980–1981 był wiceprzewodniczącym Niezależnego Zrzeszenia Studentów na KUL-u, biorąc udział w pierwszym ogólnokrajowym zjeździe NZS w Krakowie. Po wybuchu stanu wojennego przebywał w Monachium, gdzie zaangażował się w działania wspierające polską Solidarność. Po przyjeździe do Kanady jego działalność kontynuowana była poprzez założenie Zrzeszenia Studentów Polskich na Uniwersytecie Brytyjskiej Kolumbii oraz poprzez członkostwo w Towarzystwie Przyjaciół Solidarności w Vancouver.

W latach 1990–1998 był związany z Porozumieniem Centrum, bezskutecznie starając się o mandat poselski w wyborach parlamentarnych w 1993 roku. W wyborach samorządowych w 2010 roku kandydując na bezpartyjnego członka Sejmiku Województwa Śląskiego z listy Prawa i Sprawiedliwości, również nie odniósł sukcesu. W kolejnych wyborach prezydenckich w 2015 roku zarejestrował własny komitet wyborczy, lecz nie dostarczył wymaganych podpisów, popierając w zamian Janusza Korwin-Mikkego. Po pierwszej turze wyborów namawiał wyborców Pawła Kukiza i Janusza Korwin-Mikkego do wspierania Andrzeja Dudy.

22 listopada 2019 roku ogłosił rozpoczęcie kampanii na prezydenta Gliwic jako bezpartyjny kandydat z poparciem Konfederacji Wolność i Niepodległość, jednak zespół nie zebrał wymaganej liczby podpisów. Jego aktywność dziennikarska jest znacząca; regularnie pisze artykuły do takich pism jak Tygodnik Solidarność, Nasz Dziennik, Wprost czy Rzeczpospolita oraz do zagranicznych mediów takich jak China Daily czy The Jerusalem Post. W 2020 roku opublikował szereg krytycznych artykułów dotyczących polityki pandemicznej władz, przekonując, że ryzyko związane z koronawirusem zostało znacznie zawyżone. Jego tekst „Uczona niewiedza koronawirusa” na portalu Do Rzeczy zdobył ogromne zainteresowanie, przekraczając milion przeczytań. Włodzimierz częściej występuje w mediach, takich jak NTV oraz wRealu24.

4 sierpnia 2020 roku, na skutek inicjatywy monarchicznej Wojciecha Edwarda Leszczyńskiego, przyjął tytuł prezydenta Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Królestwa Polskiego in spe, co w mediach zostało niewłaściwie zinterpretowane jako „ogłosił się”. W związku z wyjazdem do Izraela jako profesor wizytujący na Uniwersytet Hebrajski, utracił ten tytuł. Pod koniec 2020 roku zainicjował trzy znaczące apele do władz, które podpisało ponad sześćdziesięciu specjalistów, w tym prof. zwyczajnych nauk medycznych, publikowane w tygodniku Do Rzeczy. Apele dotyczyły szczepień na koronawirusa i relacji z koncernami medycznymi, a Minister Zdrowia odpowiedział na pierwszy z nich, na co sygnatariusze podkreślili złożoność problemu. W 2021 roku z jego inicjatywy powstały kolejne petycje w sprawie pandemii.

25 czerwca 2022 roku, na posiedzeniu Zespołu Parlamentarnego ds. Stosunków Międzynarodowych oraz Interesów Polski i Polonii, ogłosił oświadczenie o potrzebie pokoju na Ukrainie, współpracując z politykami takimi jak Grzegorz Braun, prof. Mirosław Piotrowski oraz prof. Stanisław Bielen. W oświadczeniu podkreślono, iż strach jest kluczowym czynnikiem generującym konflikty zbrojne, a także negatywne skutki wewnętrznej polityki językowej na Ukrainie, które doprowadziły do wojny w Donbasie.

Działalność zawodowa

W okresie 1978–1981 Włodzimierz pracował jako inżynier elektronik na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po wyjeździe za granicę zdobywał doświadczenie w takich instytucjach jak Mueller & Sebastiani w Monachium, Council of Forest Industries w Vancouver oraz CRG Marketing Corporation w Waszyngtonie. Po powrocie do kraju, w 1990 roku, założył Sopocką Szkołę Języka Polskiego, a następnie, w1991 roku, Instytut Benjamina Franklina Przedsiębiorczości i Zarządzania, Sp. z o.o. W 1993 roku utworzył Europejską Fundację Ochrony Zabytków oraz Policealne Studium Spraw Międzynarodowych w 1995 roku.

W latach 1991–1992 pełnił funkcję wiceprezydenta miasta Gdańska, a między 1998 a 2000 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako I Sekretarz ds. konsularnych Ambasady RP w Oslo. Od 2000 roku prowadził wykłady na wydziałach filozofii i stosunków międzynarodowych w wielu uznawanych instytucjach, takich jak Uniwersytet Bilkent w Ankarze (2000–2009), Uniwersytet Kyung Hee w Seulu (2009–2010), Anglo-Amerykański Uniwersytet w Pradze (2009–2011), Uczelnia Łazarskiego w Warszawie (2013–2018) oraz Uniwersytet Opolski (do emerytury w 2023 roku). Chociaż przeszedł na emeryturę, pozostaje aktywnym nauczycielem i badaczem. Jego doświadczenie jako profesor wizytujący obejmuje uczelnie takie jak Libański Uniwersytet Amerykański w Byblos (2011–2012), Uniwersytet Meliksah w Kayseri (2013) oraz Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie (2021).

Publikacje

Publikacje książkowe Włodzimierza Juliana Koraba-Karpowicza obejmują szereg ważnych tytułów, które przyczyniają się do rozwoju myśli politycznej i filozoficznej.

  • Traktat polityczno-filozoficzny. O dobrym państwie, szczęśliwym społeczeństwie i ewolucji ludzkości, Universitas, 2022,
  • Jak to działa? Filozofia, 2020,
  • Harmonia społeczna. Biblioteka myśli współczesnej, 2017,
  • Tractatus Politico-Philosophicus: New Directions for the Future Development of Humankind, 2017,
  • The Presocratics in the Thought of Martin Heidegger, 2016,
  • Tractatus Politico-Philosophicus: Traktat polityczno-filozoficzny, 2015,
  • On the History of Political Philosophy: Great Political Thinkers from Thucydides to Locke, 2012,
  • Love and Wisdom: Towards a New Philosophy of Life, 2011,
  • Historia filozofii politycznej. Od Tukidydesa do Locke’a, 2010,
  • A History of Political Philosophy. From Thucydides to Locke, 2010.

Oprócz książek, Korab-Karpowicz jest autorem wielu znaczących artykułów, które poruszają różnorodne kwestie polityczne.

  • O duchowym przywództwie politycznym. Polityka duchowa jako droga dla rozwoju przyszłej Europy, Chrześcijaństwo-Świat-Polityka, nr 26, 2022,
  • The Clash of Epochs: Traditional, Modern, Postmodern, and Evolutionity, Perspectives on Political Science, t. 48, 2019,
  • Why a World State is Unnecessary. The Continuing Debate on World Government, Interpretation: A Journal of Political Philosophy, t. 44, nr 3, 2018,
  • Nowa polityka. Wprowadzenie do ewolucyjności, Politeja, t. 48, 2017,
  • An (Un)Awareness of What is Missing: Taking Issue with Habermas, Modern Age, t. 56, nr 1, 2014,
  • Habermas i (nie)świadomość tego, co zostało utracone, Przegląd Filozoficzny, t. 21, nr 2, 2012,
  • Sociability versus Conflict: Grotius’s Critique of the Doctrine of Raison d’Etat, Archive of the History of Philosophy and Social Thought, t. 56, 2011,
  • Ogólnoludzkie wartości i sprawiedliwość dla życia: Od Solidarności w Polsce do Solidarności Globalnej, Pressje, t. 25, 2011,
  • Inclusive Values and the Righteousness of Life: The Foundation of Global Solidarity, Ethical Theory and Political Practice, t. 13, 2010,
  • Political Realism in International Relations, The Stanford Encyclopedia of Philosophy, 2010,
  • Szlachta jako wartość, Politeja, t. 12, 2009,
  • Turkey under Challenge: Conflicting Ideas and Forces, Turkish Policy Quarterly, t. 7, 2008,
  • Heidegger’s Hidden Path: From Philosophy to Politics, The Review of Metaphysics, t. 61, 2007,
  • How International Relations Theorists Can Benefit by Reading Thucydides, The Monist, t. 89, 2006,
  • In Defense of International Order: Grotius’s Critique of Machiavellism, The Review of Metaphysics, t. 60, 2006,
  • Global Authority: Classical Arguments and New Issues, Theoria: Journal of Social and Political Theory, t. 106, 2005,
  • Plato’s Political Philosophy. Internet Encyclopedia in Philosophy, 2003. [dostęp 2018-06-27]. (ang.),
  • Rethinking Philosophy: A Reflection on Philosophy, Myth, and Science, in Philosophy Today, t. 46, 2002,
  • Freedom from Hate: Solidarity and the Nonviolent Political Struggle in Poland, Journal of Human Values, t. 8, 2002.

Oceń: Włodzimierz Julian Korab-Karpowicz

★★★★★
Średnia ocena:4.83 Liczba ocen:12