Konrad Kolszewski

---

Życiorys

Konrad Kolszewski przyszedł na świat w rodzinie Józefa oraz Wandy z Keglów. W 1900 roku zakończył naukę w gimnazjum w Wągrowcu. Jego dalsza edukacja prowadziła go przez prestiżowe uniwersytety, takie jak Monachium, Berlin, gdzie uzyskał doktorat w 1903 roku, a także we Wrocławiu, Londynie, czy w Szkole Nauk Politycznych w Paryżu. Dodatkowo, studiował w Seminarium Języków Wschodnich oraz Akademii Administracyjnej w Berlinie.

Pracował w Komisji Kosztów Sądowych Tymczasowej Rady Stanu, a także jako wykładowca na Uniwersytecie Poznańskim i na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie prowadził wykłady z zakresu prawa administracyjnego oraz politycznego w kontekście zaboru pruskiego. Jego działalność nie ograniczała się do nauczania — aktywnie uczestniczył w głośnych procesach politycznych, w tym w sprawie dzieci wrzesińskich. Kolszewski był również członkiem Towarzystwa Czytelni Ludowych oraz jednym z założycieli Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Poznaniu. W latach 1908–1918 zasiadał jako jedyny Polak w Radzie Miejskiej miasta Poznań.

W dniu 22 września 1909 roku poślubił Janinę Półkozic-Rymarkiewicz, wnuczkę profesora Jana Rymarkiewicza. Podczas I wojny światowej zmobilizowano go do wojska niemieckiego, gdzie był przydzielony jako obrońca przy Sądzie Najwyższym w Warszawie w latach 1917–1918. W marcu 1917 roku związał się z Polską Organizacją Wojskową (POW) oraz brał aktywny udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. Był zaangażowany w powstanie wielkopolskie i powstania śląskie, a także współorganizował niedoszłe powstanie kaszubskie w Kartuzach.

Kolszewski czynnie uczestniczył w plebiscycie na Warmii, Mazurach oraz Górnym Śląsku. Współpracował z Delegacją Polską podczas Konferencji Pokojowej w Wersalu, reprezentując Polskę obok premiera Ignacego Paderewskiego. Jako doświadczony prawnik, prowadził misje dyplomatyczne do takich miejsc jak Genewa, Londyn czy Drezno. Po zakończeniu wojny w 1918 roku odegrał kluczową rolę w organizacji polskiego wymiaru sprawiedliwości, stając się pierwszym prezesem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu w 1919 roku. Był również prezesem AZS Poznań w latach 1922–1927 oraz aktywnie angażował się w działalność piłkarską i kombatancką.

W roku 1933 objął fotel prezesa Stowarzyszenia Polonia-Italia w Poznaniu, pierwszej polsko-włoskiej organizacji na tym terenie, która została założona w 1926 roku jako poznański oddział rzymskiego Stowarzyszenia Dante Alighieri. Stowarzyszenie to mogło poszczycić się intensywną działalnością mającą na celu popularyzację włoskiej kultury, literatury oraz języka wśród mieszkańców Poznania i okolic. Za jego kadencji w latach 30. XX wieku, członkowie Stowarzyszenia regularnie uczestniczyli w uroczystościach upamiętniających udział włoskiego żołnierza Novizzo Cittadiniego w Powstaniu Wielkopolskim.

Dzięki jego staraniom Biblioteka Uniwersytecka w Poznaniu znacząco wzbogaciła swój księgozbiór. Dodatkowo, przekazał do Muzeum Narodowego w Poznaniu swoją kolekcję masek mumiowych z Deir el Bahari, które trafiły w jego ręce jako prezent od brytyjskiego wicekróla Egiptu.

We wrześniu 1939 roku Kolszewski był aktywnie angażowany w prace Sądu Wojennego w Warszawie. Został aresztowany w 1944 roku i osadzony w Poznaniu, w Domu Żołnierza, gdzie był torturowany przed przekazaniem do obozu w Żabikowie 11 stycznia 1945 roku. Ostatecznie ewakuowany podczas ostatniego transportu więźniów (21/22 stycznia 1945), Kolszewski poniósł tragiczny los, zostając zamordowany w drodze do obozu w Sachsenhausen 25 stycznia 1945 roku.

Ordery i odznaczenia

W życiorysie Konrada Kolszewskiego zapisane są liczne uznania i wyróżnienia, które były przyznawane mu za dokonania na przestrzeni lat.

• Krzyż Niepodległości, przyznany 16 marca 1937 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal 3 Maja,
• Krzyż Komandorski Orderu Korony Włoch, nadany w Italii,
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Włoch, również przyznany w Italii,
• Order Palm Akademickich, otrzymany we Francji.

---

Oceń: Konrad Kolszewski

---