Gerard Wilk

---

Życiorys

Wczesne lata

Gerard Wilk przyszedł na świat w Gliwicach. Jego pochodzenie związane jest z rodziną, której członkowie to Jadwiga i Jan Wilkowie. Tak się złożyło, że jego ojciec został wcielony do niemieckiej armii, a po wojnie doświadczył wygnania na Syberię. Powrót do Polski nastąpił w 1949 roku, gdzie podjął pracę w zakładach mięsnych. W wychowaniu Gerarda oraz jego starszego o cztery lata brata Jana kluczową rolę odegrała ich matka. W wieku 13 lat, młody Gerard postanowił podejść do egzaminów do Państwowej Szkoły Baletowej w Bytomiu. Doniesienia różnią się w kwestii tego, jak to się stało, jedne źródła mówią, że matka jego koleżanki zauważyła jego talent do tańca i namówiła go na egzamin, inne sugerują, że to opiekun szkolnego kółka tanecznego zwrócił na niego uwagę.

Gerardowi udało się przejść okres próbny, w trakcie którego musiał nadrobić trzy lata nauki. W tym wymagającym czasie szczególną opieką otoczyła go Halina Iwańska, która była byłą uczennicą słynnej Isadory Duncan. Wilk nie tylko z powodzeniem nadrobił zaległości, ale także odkrył swoją życiową pasję, stając się później ikoną polskiego baletu.

Kariera

W pewnym momencie Halina Hulanicka zarekomendowała mu przeniesienie się do Warszawskiej Szkoły Baletowej. Z przyjemnością zaliczył egzaminy końcowe w 1964 roku, a następnie otrzymał angaż, rozpoczynając swoją kariery od podstaw w baletowej hierarchii – od członka corps de ballet, aż po niezwykle szanowanego koryfeja. W 1968 roku dołączył do zespołu Teatru Wielkiego, a w 1970 roku zdał się na solistę, osiągając uznanie zarówno wśród krytyków, jak i publiczności.

Jego występy zawsze przyciągały uwagę; były nie tylko doznaniem artystycznym, ale też emocjonalnym. Dnia 26 czerwca 1970 roku odbył swój ostatni taniec na warszawskiej scenie podczas premiery spektaklu „Romeo i Julia”. Warto wspomnieć, że brał udział w sesjach zdjęciowych dla rubryki Barbary Hoff w „Przekroju”, gdzie popularizował awangardowe stylizacje, takie jak kwieciste marynarki. Jego obecność była również widoczna w programach telewizyjnych i teledyskach.

Gerard wystąpił jako tancerz w popularnych komediach muzycznych Stanisława Barei – „Małżeństwo z rozsądku” (1966) i „Przygoda z piosenką” (1968), a także jako przedstawiciel firmy ubezpieczeniowej w filmie fantastycznonaukowym Andrzeja Wajdy „Przekładaniec” (1968). Ogólnopolską sławę zyskał dzięki swojemu występowi w telewizyjnym klipie do piosenki Piotra Szczepanika „Kochać” (1967). Uczestniczył także w krótkometrażowych filmach baletowych, takich jak „Fantomy” (1967, choreografia Krystyny Mazurówny), „Gry” (1970) oraz „Podróż magiczna” (1979, choreografia Zofii Rudnickiej). Te ostatnie, w choreografii Conrada Drzewieckiego, zdobyły liczne nagrody, w tym na Międzynarodowym Festiwalu Twórczości Radiowej i Telewizyjnej Prix Italia we Florencji w 1970 roku oraz Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie w 1971 roku. Gerard występował również w etiudach baletowych Krzysztofa Komedy oraz w zespole baletowym Fantom.

Od 1970 roku mieszkał za granicą, a do 1981 roku współpracował z Baletem XX wieku Maurice’a Béjarta w Brukseli. Po 1989 roku zajął się działalnością pedagogiczną w Paryżu. W 1981 roku podjął decyzję o ukończeniu aktywnej pracy scenicznej, osiedlając się na stałe w Paryżu, gdzie przekazywał swoją wiedzę na temat tańca również w Monachium, Berlinie, Florencji oraz Monte Carlo. Zawsze raz w roku odwiedzał Polskę, aby doszkolić tancerzy w Teatrze Wielkim, gdzie jesienią 1994 roku zrealizował operę „Werther” Masseneta. W 1995 roku wziął udział w dokumentalnym filmie „Gerard Wilk – kilka razy zaczynałem od zera” w reżyserii Bogdana Łoszewskiego.

Życie prywatne

W latach 60. zeszłego wieku, Gerard Wilk miał romans z 23-letnim Markiem Barbasiewiczem, z którym spotykał się przez kilka miesięcy począwszy od sierpnia 1968 roku. Jego długoletnim partnerem był uznany malarz Jean-Jacques Le Corre, z którym dzielił ważne momenty swojego życia.

Śmierć

Wilk odszedł z tego świata 28 sierpnia 1995 roku, a przyczyną jego śmierci były powikłania zdrowotne związane z AIDS. Choć zmagał się z tą chorobą, wielu jego bliskich nie miało pojęcia o jego zakażeniu wirusem HIV, które trwało już od kilku lat.

Ostatnie pożegnanie miało miejsce na cmentarzu Père-Lachaise, jednak nie zorganizowano tradycyjnego pochówku. Urnę z prochami Wilka zabrał do swojej rezydencji pod Paryżem jego partner Jean-Jacques Le Corre, co świadczy o głębokim uczuciu między nimi.

---

Oceń: Gerard Wilk

---